3 done, 2 to go!

Het reizen alhier gaat voorspoedig! Zo goed zelfs dat ik nu mijn verhaal zit te typen achter een degelijk PC-tje in de stad Leon, Nicaragua. Voordat ik hier plaats nam heb ik natuurlijk wel weer de meest unieke en fantastische avonturen beleefd samen met mijn reisgenoot Roy.

Ik raak een beetje door mijn positieve bijvoegelijke naamwoorden heen en zal in herhaling vallen maar het is hier ook gewoon ongelooflijk mooi!

Het laatste bericht kwam nog vnauit Honduras en wel uit Copan Ruinas. Hier heb ik op de laatste dag het vlinder paradijs bezocht. Dit lag net buiten het dorp en was makkelijk te voet te bereiken, eenmaal binnen kregen we uitgebreide informatie over de verschillende stadia van de vlinders. Uitvoering geillusteerd met gae exemplaren, hoewel alles in het spaans ging kwamen we er met zijn tweeen erg goed uit. Uiteindelijk werden wij losgelaten in de vlinder tuin! En ik was nog niet 2 stappen binnen of een gigantische vlinder landen op mijn buik en begon langzaam aan naar boven te klimmen, eenmaal in mijn nek had hij zijn plekje gevonden. De volgende kwam ook al onze richting op gevlogen en Roy begon al panisch op en neer te springen! Schijnbaar doen de raarste beestjes Roy helemaal niets maar van de lieve fladderende vlinders moest hij niets hebben. Na een tijdje rond te hebben gelopen en de meeste vlinders wel te hebben gezien leek het mij wel een goed plan om mijzelf in te smeren met nectar om zo de wat zeldzamere vilnders ook goed van dichtbij te kunnen zien. Zo gezegd zo gedaan en voor ik het wist werd ik bedolven onder de vlinders, de rest van de ochtend heb ik rond gelopen met op elke voet een fantastische mooie en grote vlinder, enkele op mijn broek en shirt een op mijn hoofd en een op mijn duim. Vooral deze laatste kreeg ermaar geen genoeg van! Een erg leuke ochtend. De rest van de middag zijn wij gaan genieten van het zonnetje in het dorp en genoten van heerlijke corona´s en cocktails op het terras.

de volgende dag was het alweer vroeg op om de bus te pakken naar het volgende dorpje, we hadden besloten de langere maar mooie route door de hoge bergen van Honduras te nemen om zo bij de hoofdstad uit te komen. Deze weg is voornamelijk onbegaanbare zand en grind weg en bij elk dorpje moesten we weer overstappen in een ander busje. Een hoop gedoe, maar het uitzizcht was het meer dan waard. Het was ook zo dat bij elk dorpje de bus kleiner werd, en zo kwam het dat we opeens in een oude Toyota minibus zaten met maar liefst 20 man en bagage!!
Halverwege in de bergen werden we weer gedropt in een klein gehucht, en naar wat uren te hebben gewacht kwam er maar geen bus langs. We hadden gezien dat de lokale bevolking vaak met pickups mee liften dus besloten dat ook maar te gaan proberen. Vrij vlot hadden we een pick-up aan de kant staan en konden we achterin de bak springen. De reis ging voort! En het werd de meest prachtige ritten van alle, we hadden een hele comfortable reis, namelijk alle bewegingsvrijheid die we wensden. Daarbij kregen we ook nog een fenomenaal panoramisch uitzicht over de bergen en vallei en konden we lekker in het zonnetje zitten. Deze rit duurde enkele uren en eindigde voor ons in het dorpje La Esparanza. Omdat we geen idee hadden waar we in deze vrij grote stad zaten, zocht ik op waar het busstation zat: in het Oosten en aan de hand van de zon bepaalde we onze richten en binnen een half uur lopen hadden we het gevonden!! Net op tijd want de bus trok net op uit het station, een beetje zwaaiien en 5 min later zaten we dit keer in een luxe bus (geheel alleen) op weg naar de hoofdstad.

Het was al donker toen we hier aankwamen en gezien het feit dat er meer dan 600.000 inwoners waren en er vele buurten waren die stonden aangeschreven als gevaarlijk namen we een taxi naar ons hotel dat dichtbij een busstation lag waar we de volgende ochtend zouden moeten zijn.
Omdat taxi chauffeurs dit ook weten werd het helaas een relatief duur ritje (maar ook weer een wijze les geleerd). In het hotel kwamen we erachter dat de bus om 6.00 uur zou vertrekken met een 45min incheck tijd! Het zou een kort nachtje worden...

Al vroeg ging de wekker, en als volleerd backbackers dat we inmiddels zijn zaten we al snel in de taxi en even later in de bus op weg naar Nicaragua. Enig min puntje aan deze bus was dat hij naar Managua zou rijden en dat ligt halverwege Nicaragua terwijl wij naar het in het noorden gelegen Leon wilden. Dit betekende dus dat we een deel weer terug zouden moeten reisen, alweer een dag vol reizen. Hoewel dit erg mooi en avontuurlijk is, is het ook wel vermoeiend door de vroege tijden en lange dagen met gesjouw van bagage.

De douane bij de grensovergang was weer als van ouds een belachelijke verschijning en al snel konden we gemakkelijk verder. In Managua besloten we eerst de nodige lokale valuta te pinnen en te gaan genioeten van een degelijke maaltijd bij de pizzahut. Snel even gekeken of mijn telefoon nu eindelijk het netwerk op kon, maar helaas bleek net als in Belize en Honduras ook hier Telfort het weer afweten! Nu heb iik een goede triband telefoon en nu werkt Telfort niet met de lokale netwerken hier, een feitje dat ze wel even op hun site hadden mogen zetten. Nu Roy namelijk tijdens het bus hoppen ook zijn telefoon is verloren zijn we minder goed bereikbaar!

Na de maaltijd snel een taxi gepakt voor een bus naar Leon. De taxi chauffeurs hier zijn erg irritant omdat ze te veel vragen, vaak zeggen te weten waar ze heen moeten en eenmaal in de auto geen idee hebben en van alle soorten adresjes aan je wllen slijten. Helaas voor hun hebben we al veel geleerd onderweg en komen we steeds goed weg.

De bus terug naar Leon was ook een helletje aangezien hier de bussen pas gaan rijden als ze vol zitten, en met vol bedoelen ze dan ook vol!! Met 36 graden celcius in de schaduw zat ik in de bus, knieen verbrijzeld door de stoel voor me, een elleboog in me gezicht en het achterwerk van de buurman in mijn nek. Prachtig toch? Blij was ik toen ik weer buiten de bus stond na 1.5 uur rijden.

Zojuist onze tassen in een geweldig grappig hotelletje gegooid (de 1ste en 2de keus hostels zaten vol) en een cybercafe opgezocht om de thuisfronten weer in te lichten dat we nog steeds in orde zijn en de beste tijd hier hebben!!!

En na lang reizen krijg je grote trek en aangezien ik onderweg al verschillende leuke stekjes heb gespot ga ik weer afronden,

allemaal de groetjes en tot snel

Bram