Dokters

Het is weer een tijdje geleden, en in deze tijd is er een hoop gebeurd. Allereerst een belangrijk nieuws dat ik in het vorige bericht geheel was vergeten!

Op 20 januari jl. is de examencommisie bijeen gekomen om te beslissen over het feit of dat ik voldoe aan alle eisen en netjes al mijn examens heb gehaald. Nu was het voor vertrek nog wachten op de tweede beoordelaar van mijn scriptie. Begin januari had ik nog niets gehoord en besloot maar om vanuit Mexico achter de bureacraten van de uni te gaan. Wat bleek, de 2de beoordelaar was onbereikbaar! Dus een streng mailtje terug waarop de pennelikkers geheel onverwachts zeer vlug de voorzitter van de examencommisie mijn scriptie heeft laten nakijken!
Van het thuisfront kreeg ik al snel het goede nieuws dat de beoordeling heel mooi was met lovend commentaar! Niet veel later volgde het bericht dat ik was geslaagd en kan toetreden tot de professie van de geneesheren! hoera
Ook Roy kreeg hetzelfde nieuws, waarop we die avond dit mijlpaal goed hebben gevierd. Vanaf nu konden we mooi bij de douane papiertjes bij het kopje *profession of trade* Doctor noteren...

Wat hebben we nu allemaal uitgespookt de afgelopen dagen? Allereerst wil ik beginnen dat we nu al een aantal dagen in Honduras zijn. Hoe zijn we hier gekomen?

Vrijdag de 23ste zijn wij met de speedboot vanuit Placencia vertrokken richting de havenstad van Honduras. De dagen hiervoor hebben wij nog lekker besteed door op het strand te genieten van de zon en de zee. De donderdag voor vertrek zijn wij nog wezen snorkelen bij Silks Keys, een bounty eiland op zoon uur varen uit de kust. Dit was erg mooi, het koraal zat vol met de meest uit een lopende vissen. Geweldige kleuren en zelfs 2 haaien van 1.5 meter gezien! De begeleider tijdens het snorkelen legden steeds enthousiast uit over wat we allemaal zagen en zo nu en dan bracht hi iets mee naar de oppervlakte. Tijdens de middag was er op het eiland een BBQ, heerlijk gegeten!

Vrijdag was dan de dag van vertrek en goed getimed, want bij vertrek richting de pier begon het langzaam te stippelen. We hadden vele verhalen gehoord over deze rit. Het moest een helse rit over de open zee worden waarbij een groot deel van de inzittende ziek zou gaan worden, juich. Na een uurtje varen kwamen we aan in Big Creek, in dit dorpje zouden we de stempel voor departure krijgen. Na een paar uur wachten op de speedboot kwam er dan eindelijk iemand van de immigration office die netjes onze paspoorten (na betaling) ging stempelen. Toen de presentielijst werd doorgenomen reageerde ik in eerste instantie niet op mijn naam. Hier is een hele logische verklaring voor, de lokale bevolking en de mede-backpackers spreken mijn naam uit als ´Brum´, aangezien Roy dit vanaf de eerste dag ook heeft overgenomen was het lang geleden dat ik mijn naam correct heb horen uitspreken. Verder was er ook iemand aan boord met incorrecte papieren¡ even van de boot af, portemonee trekken en weer op de boot!

De rit naar Honduras was lang maar gelukkig niet ziek geworden. Bij aankomst in de haven begon meteen de volgende voorstelling. Nog voordat we waren aangelegd, werd er ruw achter mijn hoofd een raam opengetrokken en door het raam klom een vrouw met een pak geld al schreewend om te wisselen. Op het dek sprongen al snel nog een stuk of 4 man. Snel maakte we dat we uit de boot kwamen en op de kant werden we belaagd door een leger taxi chauffeurs! Een van de taxi chauffeurs sprak gelukkig goed engels en legden ons het volgende uit¡ de paspoorten die we op de boot moesten inleveren werden opgehaald door een officier van de immigratiedienst, deze ging vervolgens naar het immigratiekantoor dat op een 15 min rijden in de stad zat. We moesten dus met de taxi mee, onze paspoorten achterlatend. Eenmaal bij het kantoor bleek deze op slot, wachten dus op de officier... Op dit moment waren we onze paspoort kwijt en aangezien onze tassen in de taxi lagen ook onze tassen! Geen fijn begin! Na een half uurtje konden we naar binnen waar het wonderlijke gebeurde¡ onze taxi chauffeur begon de paspoorten uit te delen en de vrouw die eerder door het raam kwam was de papieren aan het uitdelen?! Snel betaald en op naar het hotel.
We zijn niet lang in Porto Cortes gebleven omdat dit havenstadje erg chaotisch en crimineel oogden. Overal liepen bewakers met de meest uitgebeide bewapening, aan alle kanten werd je bekeken en aan je getrokken. Binnen 5 min had ik al 4 bedelaars van me af moeten slaan. We hebben in het centrum wat rond gelopen en vast gezocht waar de busterminal zat.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, dit is op zich geen probleem want voor je het weet ben je al een busje ingtrokken. Zoals zo vaak zijn de busritten al wonderlijk en fatastisch opzich.
De planning was om naar het centrum van Honduras te gaan waar een groot mooi meer lag. Hier zat een leuk bed and breakfast met bier brouwerij en koffieplantage. Bij aankomst was het schitterend gelegen aan de voet van de bergen vlak aan het meer. Er was een groot zwembad met daarom heen de receptie/keuken en eetplekken. Hierom waren een aantal ´cabins´ geplaast in een botanische tuin! Deze ´cabin´ was een groot huisje met eigen badkamer met gepuriverseerd warm water. Een leuk verandatje met hangmat, echt schitterend. We zijn meteen op pad gegaan naar het meer en er een stuk omheen gelopen, door de begroeiing konden we helaas niet verder komen.

Tijdens de avondmaaltijd kwamen we een aantal leuke personen tegen. Allereerst 2 hollanders die het verhaal hadden dat ze de dag ervoor waren overvallen door een bandiet met een kapmes! Deze was alleen uit op wat geld dus de schade viel mee. Al snel kwam ook Bob de Amerikaan op de proppen, de eigenaar, deze bleek een leuke verslaving te hebben¡ drop! En al snel hadden we een zak Hollands drop voor onze neusen.
Het blijkt dat de politie hier net als in nederland niet veel uitvoerd, dus had Bob binnen 10 min het hele dorp en die er omheen op de been en op scherp staan in de zoektocht naar deze bandiet. Aangezien Bob en de dorpelingen het beetje tourisme hier wel kunnen gebruiken zijn deze voorvallen niet gewenst! Bob had ook al met de politie de regeling getroffen dat als ze hem te pakken hadden, hij een 5 min met hem alleen zou krijgen. Wat hiervan de bedoeling was komt wel naar voren uit het volgende verhaal. Een aantal jaren geleden was er een poging gedaan tot inbraak op Bob´s terrein, Bob had deze inbreker betrapt en deze jongeman heeft het terrein met 2 gebroken benen moeten verlaten! Zo worden hier de zaken afgehandeld, babaars misschien maar wel erg effectief¡ sindsdien heeft hij nergens meer last van gehad.

Niet veel later kwam de compagnon op de proppen¡ Malcom. Een oude Britse Woodstocker die al de hele wereld heeft overgereisd, met zijn bloemetjes bandana, gevlochten grijze baard, leger shirt en peace broek en tas, een prachtig figuur! Deze man verzorgden de tours, en de volgende ochtend had hij nog plek voor 2 man in de roeiboot! Perfect!

Het was dus wel vroeg op (5.30uur) maar de tocht over het meer met de roeiboot was geweldig. Het meer is erg groot en ligt op 600 meter hoog, en wordt omringd door bergen die tot 2000 meter hoog lopen. Fantstische stiltes, schitterende uitzichten en vele mooie volgels.
Bij terugkomst zijn we de koffieplantage gaan bezoeken en een wandeltocht de berg opgemaakt.

De avond weer lekker gegeten en genoten van een eigen gebrouwen koud bierje en koffie!
De volgende ochtend stond er alweer een heerlijk ontbijt van pancake´s te wachten, echt verrukkelijk. We zouden naar Pulhapanzak gaan om de waterval te bezoeken. Bij aankomst werden we onthaald door een gigantische waterval met een schitterende regenboog die werd gecreeerd door de nevel. Hier hebben we lekker gerelaxed en genoten van oa de enorme vlinders, prachtige blauwe vleugers ter grootte van een handpalm!
We namen de bus terug naar het dorpje en zijn vanhieruit terug gaan lopen naar onze slaapplek.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Copan Ruinas. Een waanzinnige tocht door de hoge bergen van Honduras waar het op sommige stukken net was alsof we in een James Bond film zaten¡ de meest bizarre inhaal manuvoures die je maar kan bedenken heb ik meegemaakt!

Na een tijdje zo doorgereden te hebben kwamen we aan in een pitteresk dorpje waarbij ik nog dacht¡ wat zou het gaaf zijn om hier een paar dagen te blijven! En je raadt het al¡ het was ons dorpje!!

We vonden al snel een leuk hostel en zijn meteen het dorpje ingerent. De smalle steile straatjes, de bergen eromheen, de gekleurde huisjes, de leuke sfeervolle pleintjes en het prachtige weer maakte het bijzonders mooi.
we besloten ons kapitaal weer eens te vergroten en te gaan pinnen. Er zitten maar liefst 3 ATM´s, de eerste accepteerde alleen VISA, bij de tweede vertelde de soldaat met het grote wapen ons dat ie buiten werking was, en de derde deed het ook niet!! Met mijn 0.50 eurocent kwam ik niet ver, gelukkig had Roy nog zoon 10 euro over en konden we gelukkig nog ergens goedkoop, maar wel heel lekker, eten.

Vandaag vroeg opgestaan en maar meteen naar de ATM gegaan! Een bleek nog steeds buiten werking te zijn, de volgende werkte ook niet. KLOTE!
Ik besloot nog maar eens te proberen en merkte op dat er een klein stickertje zat met een bankpas. Verrek hier staat de magneetstrip naar boven?! Op zijn kop erin maar, er hoppla Brum had zijn centjes!!Hoera.

Hierop zijn we doorgelopen naar de ruines die bij het dorpje liggen. De site was klein maar wel heel mooi. De gebouwen zijn allemaal wel door de jungle aangetast maar met name de afbeeldingen em reliefen zijn geweldig mooi bewaard gebleven. we werden hier ook omringd door eenkhoorns, en geweldige ara´s. Zal porberen een aantal foto´s erop te zetten van deze geweldige beesten!

Morgen staat een dag naar het vlinderparadijs te wachten, en voor de rest van de dag lekker genieten van dit geweldige dorpje!

Tot snel weer!

Met vriendelijke groet,

Drs. B.J.M. Balvers