Gestrand(t)...

Hallo iedereen!

Op vrijdag 16 jan. waren we aangekomen in PLacencia waar het weer helaas niet veel beter was. Het was hopen dat het weer snel meer zou mee zitten.

Bij het opstaan de volgende dag zagen we dat de lucht nog steeds bewolkt en donker was. Bij nadere inspectie bleek het ook nog te regenen, een teleurstelling. We besloten niet nog een dag binnen te gaan zitten en gezien het feit dat het als maar harder en harder was gaan regenen besloten we toch maar onze poncho's aan te trekken. Onze kleren van de vorige dag/avond waren immers nog nat. We struinde het dorpje en strand af en ondanks de regen en wind hebben we een aantal leuke foto's kunnen maken. Op de terugweg hebben we de nodige boodschappen gedaan en een internetcafe opgezocht. Hier weer de mails gelezen en beantwoord maar vooral ook om de weersverwachting voor Belize en Honduras bekeken. De verschillende site's wisselde nogal in prognose. De onduidelijkheid bleef! Bij het informatie huisje lazen we dat de boot naar Honduras alleen op vrijdags vaart, net gemist dus. Wachten of overland naar Honduras? Na wat overleg toch besloten het weer af te wachten. In geval de regen aan zou houden moesten we wel wat activiteiten bedenken voor de komende dagen. Tijdens het avondeten bij de lokale chinees ( eens wat anders) maakten we plannen om de volgende dag te gaan wandelen in het Jaguar Park dat dichtbij het dorpje Maya Center ligt.


Zondag de 18de.
Eerder bij het info-huisje hadden we gelezen dat de bussen geregeld reden. Omdat een tour georganiseerd door de lokale tourcompany 70,- US dollars kostten p.p besloten we maar op eigen houtje te gaan. Zo hadden we bovendien ook meer vrijheid. Zo stonden we om 8.00 uur bij de bus, hier kregen we te horen van de buschauffeur dat de bus alleen om 6.00 AM en 2.00 PM rijden.
Vandaag ging het tripje niet door dus! Het dorpje ligt erg afgelegen en andere middelen om hier weg te komen zijn schaars aanwezig en vaak erg duur. We waren gestrand dus...
We moesten wat gaan bedenken om de dag in het dorpje door te komen. Het was nog steeds bewolkt maar gelukkig droog.
Eerder hadden we in de hoek van de keuken een PC zien staan. We besloten te kijken of er ook internet op zat. Ik kreeg meteen de nodige foutmeldingen en error's om mijn oren en na een aantal minuten zat ik dan waarrempel op het internet! Op dit moment kwam ook Lydia (de hostel eigenaresse) binnen die opgewekt vroeg of we de computer hadden gemaakt want deze was al een lange tijd kapot.
Al snel bleek dit nieuws zich te hebben verspreidt en ontstond er al vlot een lange rij. Het was nu al bijna middag en tot ons geluk begon de bewolking weg te trekken en zagen we weer heldere blauwe hemel. Niet veel later begon de zon ook weer te schijnen!
We gingen lekker op onze veranda in het zonnetje zitten relaxen. Hier was nog vanalles te beleven ook; papagaaien vlogen rond, het stikte van de gekko's, kolibries zoefden om je oren en de palmen wuifden mooi hene en weer. Later nog op onze dooie gemak een strandwandeling gemaakt en onder de sterrehemel (waar we Oroin nog hebben gezien) lekker gegeten bij een lokaal eettentje.


In het pikkedonker werden we maandag gewekt door de wekker: het was 5.00 uur. Pff, zo vroeg...het leken de co-schappen wel. Kort daarop liepen we met onze slaperige koppen richting het einde van de pier waar de bus zou moeten stoppen. Op de helft kwamen we de bus tegen, even zwaaiien en snel instappen. Na 200 meter komen we dan een volgende bus tegenmoet, zitten we wel goed?? Opeens wordt er geroepen dat we moeten overstappen. Beter gezegd overspringen; de bussen stoppen langs elkaar en van de ene bus springen we over naar de andere bus, al een hoop gymnastiek op de vroege ochtend. We frutselen ons in de kleine schoolbankjes van de bus en rijden richting einde van de pier. Ondertussen zie ik dat de buschauffeur, bijrijder en nog 2 passagiers druk in de weer met ene stel moersleutels en steeksleutels en het lijkt er verdacht veel op dat ze het stuur zijn aan het draaiien.
Op het einde van de pier, springen deze 4 mannen uit de bus en beginnen er als gekken omheen te rennen en van afstand naar te kijken. What the hell?! Gelukkig stappen er nog een aantal mensen in de bus die ook erg vreemd kijken naar alle heisa. Enkele minuten later rijden we weg en plots zie ik dan een felrood zwaailicht, wat blijkt? Wij rijden met zwaailicht! Ik twijfel of ik moet vragen of de sirene ook aan mag. Al snel is de bus gevuld.

Na een stukje rijden wordt het vroege opstaan dan toch ruimschoots beloond!

Een geweldige rood/oranje gekleurde zon stijgt langzaam op uit een kalme, strakke Caribbische zee. De zon verlicht het water, het strand en alle palmbomen langszij met een prachtige goud, gele gloed. Fantastisch zicht waar ik lange tijd van kan en mag genieten. Het spreekwoord: de ochtendstond heeft goud in de mond klopt als een bus!

Na een 30 min rit over de hobbelweg stopt opeens de bus. Weer springen er 3 mannen uit de bus, een rent de struiken in en komt terug met een cola fles een ander springt met een kannetje in het naast gelegen slootje/beekje en even later gaat dit dan als koelvloeistof de motor in!

Rond 8.30 uur staan we in Maya Center voor het bord met Entrance to Cockscomb reservation.
We beginnen te lopen en al snel zien we onze 1ste toekan! De rest van de weg naar de ingang zien we gigantisch veel vogels: Kolebries, roofvogels, toekan's, papagaaien etc. Elk zingt zijn mooiste lied, een prachtig orkest!
Na een 2 uur lopen zien we nog steeds geen ingang! Dan zit het ons een keertje mee en een pickup truck met parkopzichter stopt naast ons en biedt ons een lift aan. We klimmen snel in de bak en al gauw zijn we al scheurend door de jungle onderweg naar de ingang! Hoe gaaf kan het worden?! Na een ruime 15 min achterin eindigt de geweldige rit bij het visitors center. Volgens de boekjes zou deze weg 2-3 km moeten zijn, het blijkt dat deze weg echter ruim 10 km is. In het visitors center werkt een jongeman die ons prima inlicht over de verschillende paden. We vragen ons af hoe het met de veiligheid zit. Op de heenweg hebben we een aantal waarschuwingsborden gezien voor jaguars en gezien we nu in het Jaguar Park van Belize zitten (waar geen hekken staan) vragen we wat we moeten doen als we een jaguar spotten. Hierop krijgen we het geruststellende antwoord: " leave your friend, and run!" Duidelijk.
We besluiten 3 routes te gaan lopen. De 1ste loopt langs een riviertje, is vrij vlak en hier is de kans het grootst dat je iets tegenkomt. De 2de is een veel langer pad en tevens ook ruiger met een aantal bergen en rivieren. De laatste is de grootste klim, naar het hoogste punt van het reservaat voor een waanzinnig uitzicht en als pluspunt zijn er ook mooie watervallen in de buurt.
Gezien de regen van de eerdere dagen staan we al snel tot onze enkels in de modder. Het belooft een echte jungle tocht te worden. Al snel zien we de meest waanzinnige dingen: een leger mieren die felgroene blaadjes in kolonne naar huis tillen een damhertje springt opp ons pad, prachtige vlinders fladderen om ons heen, schildpadden kriolen in de riviertjes en moerassen. En dan zie ik iets heel gaafs en onheilspellend! Een vers stel pootafdrukken van een jaguar op ons pad...slik!

En dan worden de paden door de jungle steeds smaller en onbegaanbaarder. De geluiden van het woud zijn prachtig en de spanning dat elk moment een jaguar, lynx, panter of poema voor je neus springt maakt het een hele beleving. Nadeel wel is dat we al snel kapot zijn gestoken door de duizende muggen en andere steekbeesten, maar dit bederft de pret niet, sterker nog het draagt bij aan het hele avontuur!
De 2de route is langer en meer uitdagend. We komen minder beesten tegen maar dringen verder de jungle binnen en klimmen en klauteren onze weg de bergen op en af, rivieren door, watervallen over. Hier is de route vaak onherkenbaar en lopen we door dichte begroeiingen.
De 3de route was vergelijkbaar met de 2de alleen nu beklommen we een veel hogere en steilere berg, in de warmte en vochtigeheid van een schitterende zonnige dag. Een echte uitputtingsslag! Op de top hadden we een geweldig uitzicht en daarna wachten ons een lange en steile klim de berg af. Op vele punten keek je zo recht het ravijn in, een misstap en het was gedaan.
Maar de beloning was wederom fenomenaal!

Dat we geen jaguars hadden gezien werd helemaal goed gemaakt door een grote waterval. Gezien de klim die nodig was om hier te komen was het compleet verlaten en hadden we de hele plek voor ons alleen!! De waterval bestond uit een 2 delen; een groter val van 25 meter en een an 15 meter. Beide kwamen uit in een kraak heldere blauwe poel met water. Niet veel later plonste we heerlijk in het water voor een welverdiende verkoeling.

De laatste bus zou rond 17.00 uur aankomen en dus moesten we flink door stappen om hem te halen, we moesten immers de 10 km ook weer terug. Met een spelling van 20 min haalden net onze bus.

Ook op de terugweg werd er natuurlijk nog even gestopt voor wat koelvloeistof en we werden ook nog even herinnerd aan thuis doordat de bus rook naar het Canisius luchtje. Waarschijnlijk hebben ze hier dezelfde zeep!

De dinsdag begonnen we met heerlijk uitslapen! Teminste dat was de planning. We werden wakker bij vol licht en dachten de 11 uur wel gehaald te hebben. Het bleek nog geen 9.00 te zijn. Allereerst naar het dorpje voor de nodige boodschappen. Op het moment dat ik de veranda op loop wacht daar mijn volgende vrerassing! Iets dat ik graag wil: een hondje! Dit was een leuke zwarte labrador-achtige hond die we Jack noemden. En meteen sprong hij op en volgde ons netjes aan de voet mee naar het dorp. Aan dit pas staan vele huisjes welke worden bewaakt door grote waakhonden. Deze lopen vrijrond en Jack zorgden voor de nodige bescherming door deze vaak twee koppen grotere hondenaan weg te jagen! Op momenten dat wij in de winkel waren bleef Jack netjes op ons wachten. Bij thuiskomst legden we snel onze spullen weg om snel het strand op te gaan. Uiteraard ging Jack ook mee! Hij ging netjes naast ons liggen en sla wij gingen zwemmen ging Jack ook mee. IN de zee vonden we nog 2 mooie grote zeesterren!
Jack beschermde ons op het strand ook tegen vervelende kooplui door ook hier aan te slaan zodra deze dicht in de buurt kwamen! Echt hilarische momenten meegemaakt!

En nu ga ik weer een heerlijke stranddag houden jongens, want Jack is het wachten nu beu!

Tabee