Go slow, Go high!

Zo het is weer eventjes geleden maar heb weer even tijd gevonden om achter een PC te kruipen.

Zoals jullie wellicht op de kaart hebben gezien zit ik niet langer meer in Mexico maar in Belize.

Ik ben de dagen helemaal kwijt dus gebruik wel data.


De 12de zaten we nog in Tulum en hebben we een tocht gemaakt naar Coba. Dit is een Maya-site. Vlak hiervoor lag echter een mooi meer waar wij nog bij dachten wel een frisse duik in te kunnen maken. We zagen echter enkele honderd meter verder op een bord met 'crocodilos'; een grapje van de lokale bevolking dachten we zo, totdat we 3 grote krokodillen voorbij zagen komen om nog geen 5 meter afstand. Jullie snappen, het zwemuitje werd uitgesteld.
Coba zelf was geweldig, het lag geheel verschuild tussen bomen en struiken en was een hele zoek tocht naar de verschillende gebouwen. Hier hebben ze ook de 1na hoogste Maya piramide welke je kon beklimmen! Natuurlijk gedaan wat een fenomenaal uitzicht gaf over de jungle.
Terug in Tulum vonden we een leuk eettentje met een nog betere bediening van Raul onze ober! Erg vriendelijk en toen we vroegen naar wat uitleg over de kaart, pakte hij er een stoel bij en begon enthousiast uit te leggen, zlef tot aan het aardewerk toe, fantastisch joh!!



De 13de vertrokken we naar Belize, precies op tijd want er begonnen donkere wolken te vormen. Ik wilde nog snel wat kaarten op de bus gooien maar het postkantoor bleek een autogarage te zijn...
In de bordertown Chetamul moesten we overstappen op de bus naar het Belize borderdropje Corozal. De grens oversteken was ook weer een stoelen dans om de bus. Bus in , bus uit, bus in bus uit. De douane check stelde niets voor gelukkig.
We kwamen laat in Corozal aan en besloten hier te overnachten. Dankzij de hulp van een vriendelijke man hadden we zo ons hostel gevonden, we kregen een riante kamer met 2 2persoonsbedden en badkamer geweldig! Snel geinstaleerd en de town in om te eten en wel een echte lokale hap: bonen, rijst en kip!
Bij terugkomst dook ik mijn bed op en kwam tot de ontdekking dat ik alle metalen veren dwars door mijn lichaam voelde boren! Bij Roy was het precies zo, gelukkig waren we andere backpacker tijdens het eten tegen gekomen die we nog kenden vanuit Tulum, deze gaven aan dat de boot naar Caye Cailker om 5.45 vertrok. De hele nacht dus geen oog dicht gedaan maar gelukkig was het een korte nacht!


14 januari gingen we dan naar de boot om naar het tropische eiland te gaan. Bij aankomst om 5.30 bleek de boot stuk! De lokale bevolking is hier echter heel vriendelijk en behulpzaam (tegenobergeteld aan de mexicanen) en we besloten het advies op te volgen in Belize City de boot te pakken, dit hield wel een bus tocht van 4 uur in.
De bus vertrok zelf een half uur te vroeg waarvoor het personeel zich netjes kwam verontschuldigen. We vertrokken! Misschien een te groot woord, aangezien we van alle kanten door voetgangers werden ingehaald! De grote lompe Amerikaanse bus rolde traag de stad uit terijl de motor de meest luide geluiden produceerde onder het getrek aan de pook van de chauffeur. Het werd snel duidelijk dat hij geen ideen had wat ie aan het doen was! Na een klein aantal km's stopte hij bij een bezinepomp om iemand in te laten stappen: de chauffeur! Deze wist duidelijk wel hoe hij moest schakelen, alleen kreeg hij er niet veel meer snelheid uit. Het werd een lange maar wel mooie rit door het landschpa van Belize zittend tussen allerlei tropische vruchten en lokale bevolking.


In Belize City is de criminaliteit hoog en we hadden al een aantal vervelende dingen van medereizigers gehoord, dus we pakten snel een taxi naar de boot en waren binnen een record tijd weg en onderweg naar het eiland!


In Corozal hadden we van de lokale bevolking begrepen dat het motto op Caye Caulker was: Go Slow, man...
En zo gaat het daar ook. Maar dat niet alleen! Al in Belize City wachtend op de boot kwam er iemand met de volgende spreuk naar ons toe: " on the eiland the grass is green and the snow is white, man". Hij wilde ons drugs verkopen...
Dit was echter niet de laatste keer, we zouden zeker nog een tiental keer dit meemaken. De bevolking op het eiland is dus niet alleen erg relaxed en ' jamaica style' maar ook gewoon continue high!
Helaas kwamen we in een tropische bui terecht die een paar dagen zou aanhouden, er was verder hierdoor niet veel te doen op het eiland en naar 2 dagen zijn we weer vertrokken.


Nog voor we de boot instapte kregen we weer van de chauffeur de enige drugs aangeboden om onze komende reis relaxer en leuker te maken. En dan zeggen ze wat over Amsterdam! Tijdens de boottocht kwamen er nog enkele dolfijnen meezwemmen wat erg tof was!


In Belize City weer snel een taxi gepakt naar de busterminal en zo snel mogelijk weg. Het plan was het naar Placencia te gaan om daar te gaan genieten van de stranden en de reservaten. Weer zaten we in een Amerikaanse bus mar dit keer een express, en ondanks de grote regenval, scheurde hij er ale een raket op los. Soms zulke golven maakend dat ik dacht weer in de speedboot te zitten. Een voordeel van alle regen ( dat wij hier nu maar opspattend zeewater zijn gaan noemen) is dat het tal van fantastische riviertjes, en waterstromen met watervallen in de bergen creeerd. Het uitzicht was schitterend en steeds als je denkt dat het niet mooier of beter kan wordt het wel weer overtroffen!

We zijn nu aangekomen in Placencia, dit is ook meteen het stadje vanwaaruit onze boot naar Honduras zal vertrekken. We hopen dat het weeer snel bijtrekt en hier nog een aantal mooie stranddagen en wandeltochten kunnen houden en dan weer door naar Honduras.

Misschien een lang verhaal geworden, maar heb het ook nog flink ingekort! Er is zoveel te vertellen over wat ik hier wel niet allemaal meemaak maar de tijd zit erweer op!

Tot gauw weer allemaal,

Groetjes Bram