Grote hoogten, diepe dalen...

Er is weer een hoop gebeurd deze week en uiteraard zal ik als gebruikelijk jullie netjes inlichten over al onze avonturen hier in Nicaragua.

Op maandag zaten we nog in Leon en hebben deze dag gebruikt om Leon beter te bekijken. Het stadje staat vol met oude kerken en naast deze was er ook een leuke markt en een gezellig centraal plein dus genoeg te zien. Z´on hele dag slenteren door een zonnig en prachtig stadje hakt er natuurlijk behoorlijk in en dus hebben we de avond lekker luxe gegeten met onze eerdere vrienden uit Leon in een hip restaurant.
Heel laat wilde we het niet maken want we zouden de volgende dag een vulkaan in de omgeving gaan beklimmen.

Om 5.15 uur ging de wekker om ons op tijd ter plaatse te krijgen. We hadden met Tim afgesproken op het busstation. Net na 6 uur kwamen we aan en net op tijd voor de bus naar Esteli. Halverwege moesten we er uit bij het gehucht San Jacinto. Bij het binnen lopen zagen we al een bordje hangen met de informatie dat de vulkaan Telica ( bijna 1100 m hoog)een klim van 6-8 uur zou inhouden. Er waren nog 2 andere in de buurt maar deze waren kleiner en we wilde uiteraard de grootste beklimmen (nog een reden was dat deze een mooie rokende krater had waar je mogelijk het lava kon zien stromen!) Verder werd er vermeld dat een gids nodig was. We hebben hier even over staan twijfelen, maar aangezien de vulkaan een roteind weg stond van het dorp en we alle 3 nog nooit een vulkaan hadden beklommen besloten we het toch maar met gids te doen.

Al snel hadden we iemand gevonden en deze gaan aan voor C$ 450,- (100 = 4 euro) een gids te kunnen regelen. Dit vonden we te veel en gaven aan 200 te willen betalen. Het tegenbod was 300,- dus middelde we mooi op 250. We vroegen meteen ook of hij wat brood kon regelen, de bakker was namelijk nog niet open en naast de 3 l water, 0.5 l cola en de nodige crackers en koekjes hadden we natuurlijk ook wat degelijk voedsel nodig. Dit was geen probleem gelukkig.

We moesten even wachten tot de gids uit zijn bed was gehaald en niet veel later stond er een kerel met een jerry-can water om zijn nek en een machete in zijn hand voor onze neus. En het spelletje ging weer opnieuw: hij wilde meer, 290. Deden we niet. 270? deden we niet. Gaven aan 260 te betalen en geen cent meer. Hier ging hij kwaad mee accoord. Het was niet echt een prettig idee om met een boze gids die met een kapmes rondzwaait een actieve vulkaan op te klimmen maar goed je moet wat he!

In hoog tempo stoof onze gids richting de vulkaan die we nog maar net in de verte konden zien. Het tempo lag waarschijlijk zo hoog omdat hij even een show moest opvoeren dat hij erg boos was. We begonnen met het doorkrijzen van wat velden en met de volle zon op onze hoofden (we hadden gelukkig nog wat bandana´s kunnen kopen de vorige dag) waren we erg blij dat we wat extra water hadden ingeslagen. Niet veel later begon de tocht steeds meer omhoog te gaan en lieten we de ene na de andere bergkam achter ons liggen. Het tempo bleef hoog omdat we ons niet wilde laten kennen en onze gids vrij goed konden bijhouden, met name op de wat vlakkere stukken hadden we hem zo weer ingehaald met onze lengtes, op de steile stukken bleek onze gids een ware berggeit te zijn en onmogelijk te kloppen. Gelukkig duurde zijn show niet al te lang en werd het al snel een gezellige boel op de berg.
Zo vloog er opeens snoeihard(leuke woordgrap he) een kapmes langs ons heen de boom in, niet veel later viel deze te zamen met enkele grapefruits uit de boom! Geweldig, lunch was begonnen. Een paar stukken verder sprong hij een palmboom in om daar weer de nodige vruchten uit te plukken, met enkele klappen van een rots waren ze open en onze neiuwsgierigheid was zo groot dat we allemaal begonnen te smikkelen. het bleken kastanje-achtige dingen te zijn.
Onderweg maakte onze vriend ook goed gebruik van zijn kapmes wat ik in het begin nogal onnodig vond want hij sloeg alle mooie palmbomen kapot! Hij liet echter snel zien waarom, aan de onderkant van deze lieve mooie bladereen zaten honderden gigantische zwarte lange stekels! Slik, in het vervolg liepen we mooi met een boogje omdeze plantjes heen.

Halverwege de berg begon de echte uitputtingsslag pas, hier werd de berg enorm steil en de vegetatie werd steeds minder en minder. De zon stond nu hoog aan de hemel en het was een wind stille dag, de temperatuur steeg enorm en het was een ware oven waar we doorheen liepen, zelfs onze gids leek er moeite mee te hebben.
Uiteindelijk behaalde we naar 2.5 uur de top, een mooie tijd aangezien er normaal 3-4 staat voor heen en terug ook weer. Het uitzicht was prachtig en de vulkaan rookte enorm, al hangend over de krater rand konden we door al de rook helaas geen lava zien stromen en met de stank die de rook met zich mee bracht ( de gids noemde het de scheten van de duivel)besloten we niet te lang hier naast te zitten.
Volgens onze gids konden we de tocht terug makkelijk in 1.5 uur doen en het was start-go! De reis terug was ook erg pittig en door al het stoffige zand waren we van bruin nu geheel zwart van top tot teen!
Bij terugkomst werd er ons al meteen Rapido! Rapido! tegemoet geroepen, we hadden de vulkaan erg snel bedwongen.

Nu we zo zwart waren zouden we geen last meer hebben van het geroep! Het is hier namelijk zo dat blanke Chele worden genoemd. Dit is een anagram van leche wat melk is. Het houdt dus gewoon ordinair witte of bleekscheet in. Zoals in Nederland buitenlanders weleens zwarte worden genoemd is dat bij ons niet bepaald een compliment. In Midden-Amirika is een blanke huid een schoonheids ideaal en vinden ze dit dus allemaal practig, verder is het hier heel gebruikelijk om mensen bij hun huidskleur te benoemen dit gebeurd ook met donkere of rode huidskleuren.
Een ander fenomeen hier is dat elke man zodra hij een vrouw ziet begint te roepen, fluiten en sissen. In vervoersmiddelen gaat dit ook gepaard met uit het raam hangen en claxoneren. Zo erg zelf dat de meeste een aangepaste claxon hebben die het fluit geluid en gesis (klinkt een beetje zoals je een hond of paard naar je toe roept) maken!
Het leek mij erg irritant als vrouw zijnde zo te moeten leven en de hele dag door het halve dorp te worden nageroepen en vaak ook te worden vast gegrepen. Maar vrouwen blijken hier weinig moeite mee te hebben en het ´gebruik´ te hebben overgenomen: zo hebben Roy en ik (met onze getinte maar nog steeds blankere huid) al vele keren deze zelfde geluiden en situaties naar ons toe meegemaakt, erg raar.

Woensdag hebben we afscheid genomen van Leon en zijn we naar Granada gegaan. Deze stad zou erg mooi moeten zijn vanwege zijn historische gebouwen die goed zijn onderhouden. Tevens zouden we vanuit hier donderdag de veerboot richting Isla de Ometepe nemen, een eiland dat bestaat uit 2 vulkanen, met de bedoeling hier 5 dagen te verblijven en een van de vulkanen te beklimmen.
Granada was een schitterende stad, wel kleiner dan Leon maar heel mooi. Helaas moesten we de volgende dag de boot nemen aangezien die maar 2 keer per week vaart.
De boot zou om 14.00 uur gaan en om 8 uur stonden we voor de poort om kaartjes te kopen. Hier kregen we te horen dat vanwege de wind de veerboot niet zou gaan varen! Het beste was om de bus te nemen richting Rivas om in San Jorge de andere veerboot te pakken.
Op naar de busterminal dus. Een 2 uur later stonden we in Rivas. In de bus hadden we 2 Duisters van in de 60 ontmoet die ook naar het eiland wilde en wel een taxi wilde delen. In Rivas ontstond een waar gevecht om de meest gunstigste prijs te krijgen voor een taxi rit. In San Jorge kregen we het slechte nieuws te horen dat ook hier geen boten zouden varen. Het weer was al een hele week zo en mensen zaten al een hele week vast op het eiland (aangezien het daar een stuk duurder is en er geen pin-automaten zijn was dat voor die reizigers een groot probleem). De storm zou morgen voorbij kunnen zijn maar ook nog een week kunnen duren. We wilden niet vast te komen zitten op dat eiland en besloten weer met de Duitseers een taxi te nemen naar San Juan del Sur. Dit is een dorpje aan de Pacifische Oceaan met geweldige stranden. Het was even een bittere pil dat we niet naar het eiland konden we hadden hier al vele geweldige verhalen overgehoord en keken er erg naar uit! Even in de put gezeten maar snel besloten dat we op de terugweg naar Nicaragua via San Carlos gaan, want dit schijnt ook een geweldige stad te zijn met veel moois te zien. Dat gaan we in inder geval niet missen!

Ik zit hier nu mijn tweede dag en de eerste was zeer mooi op het verblijf na. Het hotel was aan het verbouwen en de hele dag was er geen water en vaak ook geen electriciteit. De storm bleek aan te houden en zelf toe te nemen, we hebben geen oog dichtgedaan door de enorm harde ruk winden die een gigantische klere lawaai veroorzaakte in combinatie met alle golf-platen huisjes om ons heen. Op een gegeven moment kwam zelfs ons dak in de hoek van de kamer omhoog en los te zitten!
Gelukkig maakt het strand en de zonsondergang hier een hoop goed!
Vandaag in alle vroegte een ander hostel opgezocht, ook hier bleek er geen water te zijn maar stond er op zijn minst een noodbak vol water om mee te badderen. Op dit moment doet het water het gelukkig weer dus eindelijk een lekker douche naar al het reizen!

Het verhaal lijkt me nu wel weer lang genoeg! Morgen vertrekken we naar Costa Rica, waarheen vogelen we vanavond uit, we hebben wel wat ideeen en een van de Duitsers bleek in Costa Rica te wonen en die had dus ook een aantal goede suggesties.


Hasta luego!